Historia

Dojazd z Gdańska w góry trwa 7 godzin. W Szczawnicy zameldowaliśmy się już o 14:00 i ulokowaliśmy w pokoju wcześniej zarezerwowanym dosłownie 50 metrów od linii startu/mety. Ekipa w komplecie: Michał, Jarek, Dominik i ja. Wieczór był bardzo szybki. Zleciał nagle. Obiad, pakiety, wałęsanie się po Szczawnicy w poszukiwaniu "śniadania na drugą w nocy", kabanosów na przepak, bateryjek do czołówki i 100 innych drobnych i krańcowo niezbędnych rzeczy. Potem pizza z Jaromirem i Karoliną oraz poznanym na Łemkowynie - Pigmejem. Do pokoju wracamy o zmroku, dokładnie lecz sprawnie robimy checklistę i idziemy spać. Poranne wstawanie miało ten sens, że jest teraz znacznie łatwiej zasnąć. Na sen mamy około 4 godziny. To całkiem sporo.

Budzik dzwoni o 2:00. Ciągle zastanawiam się co tak naprawdę rano było jeszcze do zrobienia, że zajęło nam aż godzinę, mimo że wszystko było wcześniej przygotowane. Ja się w 45 minut wyrabiam zimą samodzielnie z dwójka dzieci i ich wyszykowaniem do szkoły/przedszkola! Z całej tej godziny pamiętam tylko, że jadłem bułkę z dżemem. Nic więcej.

Kilka minut przed 3:00 stoimy już na starcie. Nie mieliśmy daleko. Kije w rękach. Plecak na plecach. Minuta ciszy dla Lucjana Chorążego - zwycięzcy z zeszłego roku. Ruszamy.

Szczawnica-Rytro
Jest ciemno. 250 osób z czołówkami rozpoczyna wspinaczkę na Przehybę. 1169 metrów nad poziomem morza. Trasa jest sucha. Nie ma błota, które powitało nas na pierwszych kilometrach Łemkowyny i nie opuściło aż do końca. W wyższych partiach gór leży trochę śniegu. Prawdę mówiąc nie pamiętam zbytnio pierwszych 20 kilometrów. Podejście i zbieg. Rozbudziłem się nieco dopiero na kilkukilometrowym fragmencie asfaltu w Rytrze. Na punkcie żywieniowym pytam się dla pewności za ile kilometrów będę mógł uzupełnić bukłak. Nie wyciągam mapy z plecaka więc do końca nie jestem pewny. W odpowiedzi słyszę: "za 10 kilometrów mają na pewno picie, nie jestem pewny czy jedzenie też, ale picie na 100%". Słyszy to także kilka osób ze mną. Jestem lekko zdziwiony, bo wydawało mi się, że następny przystanek to dopiero przepak na przełęczy Gromadzkiej za 20 kilometrów, ale skoro tak mówi człowiek na punkcie to pewnie jest to prawda.

Rytro-Przełęcz Gromadzka
Woda kończy mi się bardzo szybko, bo mniej więcej w połowie wejścia na Niemcową. Równocześnie robi się coraz cieplej... Wyciągam mapę szukając ewentualnego punktu z wodą i zaczynam sobie uświadamiać, że chyba zostałem wprowadzony w błąd. Wysysam resztki napoju z bukłaka i docieram na szczyt Niemcowej. Przez chwilę jestem całkowicie sam. Nikogo z tyłu ani nikogo z przodu. Zbiegając zauważam grupkę osób zastanawiających się przy niebieskiej strzałce kierującej w prawo. Kolor niebieski jest zarezerwowany dla Wielkiej Prehyby zaś Niepokorny Mnich wszędzie oznaczony jest na czerwono. Ktoś rzuca podejrzenie, że być może dramatycznie zboczyliśmy z trasy? Ostatecznie zdrowy rozsądek i analiza mapy uświadamia nas, że nie może być innej drogi. Po prostu ktoś w tym jednym miejscu pomylił kolor strzałki. Zbiegamy do końca i rozpoczynamy mozolne podejście na Eliaszówkę. W połowie drogi ucinamy sobie szokującą pogawędkę. Zaczęło się od tego, że zapytałem która jest godzina. Nie mam zegarka, a komórkę miałem schowaną w plecaku. Do tej pory kompletnie nie przejmowałem się limitami. Jest 10:40 i raczej już nie zdążymy w limicie na przepak - ktoś powiedział. Zmroziło mnie. Przeszła przeze mnie autentyczna fala przerażenia. Ja i tak kończę na 42 km - dodał ktoś inny z mojej grupy. Nie zdążyłem się nawet pożegnać. Po prostu poleciałem do przodu. Od godziny nic nie piłem. Chwyciłem więc dwie garście śniegu i zjadłem je biegnąc. Orzeźwiło mnie to na tyle, że zacząłem wierzyć, że wszystko dobrze się skończy. Przewracałem w głowie wszystkie meandry świadomości i podświadomości szukając najlepszych motywatorów. Wyobrażałem sobie moje córki, które witają mnie w drzwiach mówiąc: "Tato? A dlaczego nie dobiegłeś? Dlaczego nie masz medalu?". Na przełęcz Gromadzką wpadam 12 minut przed limitem. Odzyskuję wiarę.

Przełęcz Gromadzka-Wyżne Rużbachy
Przerwę robię krótką. Kilka minut aby się napić, uzupełnić bukłak do pełna i chwycić puszkę coca-coli z worka z przepakiem. Zjadam także kilka kabanosów wzorem Waldka Misia. Nie zmieniam nic z ubrania, bo sprawdza się idealnie. Przez następne kilka kilometrów trasa prowadzi tym samym szlakiem co Wielka Prehyba. Oni są na 15 km krótszej trasy i mijając mnie w pełnym biegu niemiłosiernie ryją psyche. To naprawdę jest okropne. Nie ma najmniejszych szans na dotrzymanie kroku, ani nawet sensowne zbliżenie się do ich prędkości. Czuję się jak zawodnik Marussi lub Caterhama w F1. Blue flag! Blue flag! Ciągle czuję presję niebieskiej flagi. Wyprzedza mnie 20 Hamiltonów i 30 Vettelów. Każdemu grzecznie schodzę ścieżki. Czuję się źle. Ale liczę w głowie limit i wydaje mi się, że dam radę. W pewnym momencie mój szlak odbija na lewo, w kierunku Słowacji. Na znaku napisane jest: Niepokorny Mnich - 52 km. Według mapki kolejny punkt kontrolny jest na 60 kilometrze. Mam 1,5h czasu do zamknięcia punktu. Zbieg, podejście i ponownie zbieg. Bułka z masłem. Wtedy jeszcze o tym nie widziałem, ale punkt kontrolny był na 64 kilometrze. W tych okolicznościach to spora różnica. Zrobić 12 km z jednym mocnym podejściem w 1.5h to nie jest już takie oczywiste. Zbiegłem w dół polaną, przeciąłem drogę i rozpocząłem ostatnie przed punktem kontrolnym podejście. Tym razem jako motywację wyobraziłem sobie niedźwiedzia. Czułem upływający czas i kolejne kilometry w nogach. Po 8-miu kilometrach zamiast punktu kontrolnego widziałem wciąż same drzewa. Spojrzałem dokładnie na mapę. Zakręt, strumyk, chwilę później wyciągi narciarskie. Byłem około.... 3.5 km przed punktem. Sprawdziłem godzinę. Była 14:45. Za 15 minut kończył się limit. Nie miałem szans. Zabrakło mi może 5 minut więcej. Wyjąłem telefon i zadzwoniłem do domu. Poczułem gigantyczny smutek. Kontynuacja biegu poza limitem nie miała sensu - złamałbym regulamin. Po to są zasady, aby się ich trzymać i grać fair, ale do końca. Ostatnie 3 kilometry szedłem podziwiając przyrodę i uśmiechając się do plakatu ze Smadnym Mnichem. Kiedy wszedłem na punkt nie bardzo wiedziałem co powiedzieć. Czułem się, jakbym w pewnym sensie chciał przeprosić wolontariuszki, że zwyczajnie spierdoliłem ten bieg. Pomiaru czasu już nie było - zwinął się punktualnie o 15:00. A ja czułem się winny. Siedzenie tam półtorej godziny i czekanie na transport było bardzo depresyjne

Ostatnie 3 kilometry Testu Charakteru
Samochód zwiózł nas do miejscowości Leśnica, tuż przy granicy. Ostatnie kilometry trasy pokonaliśmy pieszo dokładnie tą samą trasą co finiszujący biegacze. Test Charakteru to nazwa ostatnich 10 km pokonywanych wzdłuż Dunajca. Nie byłem zmęczony. Nogi wyrywały mi się aby biec, ale to nie do mnie należał ten bieg. Ściskało mi gardło, kiedy mijali nas finiszujący biegacze. Gratulowałem im w głębi siebie, ale nie byłem w stanie nic powiedzieć. To nie był mój bieg.

Przemyślenia

Jest mi strasznie smutno. To jest okropne uczucie. Najchętniej bym po prostu pominął ten wpis i próbował marginalizować znaczenie tej porażki szukając wytłumaczeń poprzez zdarzenia, na które nie miałem wpływu. Łatwo jest powiedzieć, że złapała mnie kontuzja, że biegłem z chorobą, albo, że niedźwiedź zagrodził mi drogę i musiałem nadrabiać 20 km dookoła. Ale nic z tych rzeczy nie miało miejsca. Byłem wypoczęty, zdrowy, nic nie bolało mnie przed, w trakcie ani po biegu. Nie było mi ani za ciepło ani za zimno, buty nie uwierały, ani nie pękł mi sznurek w spodniach. Wszystko było idealnie... Po prostu byłem za wolny. Zabrakło mi sił aby wchodzić/zbiegać szybciej.

Może byłem też trochę zbyt pewny siebie. Nie przeanalizowałem wcześniej limitów. Znałem je, ale nie traktowałem poważnie. Moją czujność totalnie uśpiła jesienna Łemkowyna 70, gdzie ani przez chwilę nie czułem zagrożenia limitem i na każdym etapie biegu kontrolowałem go na poziomie 2h. Nie wiem dlaczego, ale wydawało mi się, że tutaj będzie tak samo. Nie było. Teraz wiem, że po prostu nie miałem szans na skończenie tego biegu w limicie z aktualną formą i przede wszystkim aktualną wagą. Dominik, który zawsze był ewidentnie lepszy ode mnie śliznął się na samej granicy limitu - na 5 minut przed zamknięciem mety. Jaromir 8 sekund przed Dominikiem. Jarek był 45 minut przed limitem. Michałowi poszło rewelacyjnie. Udowodnił, że rzetelne treningi potrafią wznieść na wyżyny i zająć 63 miejsce wbiegając na metę 2 godziny przed limitem.

Tego biegu nie dało się przejść z kijkami i zmieścić się w limicie. Trzeba było palić mięśnie na podejściach i ryzykować na zbiegach. Parę miesięcy temu dość popularny był w sieci post o tym, że biegi ultra są dla cieniasów, którzy zaliczając je marszem reperują sobie ego. Gdzieś w głębi duszy zgadzałem się nawet z myślą tego wpisu, choć polemizowałbym z formą. Sam zaliczałem się do ultrasów-cieniasów, którzy budują swoje ego na powiększaniu dystansu zamiast podkręcania tempa. Teraz, z perspektywy nieukończenia biegu jest mi dużo łatwiej powiedzieć, że to gówno prawda.

Jeżeli ktokolwiek nazwie cieniasem ultrasa, który zmierzył się z Niepokornym Mnichem i ukończył go w limicie - zaprotestuję jako pierwszy. Panie i Panowie, którzy złamaliście barierę 17 godzin na tych 96 kilometrach i 4100 metrów przewyższenia - jesteście herosami. Szacunek dla Was. Cholernie Wam zazdroszczę. A w szczególności zawodnikowi, który wpadł na metę w ostatniej sekundzie. Wszyscy ludzie wstrzymali oddech, kiedy biegłeś przez mostek, a zegar pokazywał 16h:59m:57s...8...9  To było epickie!